I cannot make you understand. I cannot make anyone understand what is happening inside me. I cannot even explain it to myself.
ผมไม่อาจทำให้คุณเข้าใจ ผมไม่อาจทำให้ใครเข้าใจว่าเกิดอะไรอยู่ด้านในตัวผม ผมไม่อาจแม้จะอธิบายให้กับตัวเอง
Life is really simple, but we insist on making it complicated.
ชีวิตจริงๆ นั้นเรียบง่าย, เราต่างหากยืนยันให้มันซับซ้อน
I like to think of home as a verb, something we keep recreating.
ฉันชอบที่จะคิดว่าบ้านเป็นคำกริยา เป็นบางสิ่งที่เราสร้างสรรค์ตลอดเวลา
If you’re trapped in a room, and nobody is coming to save you, what can you do? You have to bang on the walls and break the windows. You have to climb out and save yourself. It’s obvious, Li-ling, that crying doesn’t help a person live.
ถ้าคุณติดอยู่ในห้อง, แล้วไม่มีใครเข้ามาช่วยคุณ คุณจะทำอย่างไร ? คุณต้องทุบกำแพง, คุณต้องพยายามพังหน้าต่าง, คุณต้องปีนออกไปให้ได้เพื่อรักษาชีวิต.
ใช่ไหมหล่ะ..การนั่งร้องไห้ไม่ช่วยให้ใครมีชีวิต
It’s a most distressing affliction to have a sentimental heart and a skeptical mind.
เจ็บเพราะมีหัวใจที่อ่อนไหวแต่สมองที่หวาดระแวง
Mirror becomes a razor when it’s broken. A stick becomes a flute when it’s loved.
กระจกกลายเป็นใบมีดเมื่อถูกทุบ กิ่งไม้กลายเป็นฟลุ๊ตเมื่อมันถูกรัก
People think of education as something they can finish.
บางคนคิดว่าการศึกษาเป็นบางสิ่งที่เขาจบมันได้
Instead of reality being passively recorded by the brain, it is actively constructed by it.
ตรงกันข้าม ความจริงไม่ใช่สิ่งที่ถูกบันทึกไว้โดยสมอง, แต่มันถูกสร้างขึ้นโดยสมอง
If knowledge can create problems, it is not through ignorance that we can solve them.
ถ้าความรู้สามารถสร้างปัญหา มันก็คงไม่ใช่ความเขลาที่ช่วยหาคำตอบ
“Do you hate people?”
“I don’t hate them…I just feel better when they’re not around.”
คุณเกลียดผู้คนหรือ ?
เปล่า ผมไม่ได้เกลียดพวกเขา… ผมแค่รู้สึกดีกว่าเมื่อไม่มีพวกเขา
