Quote

It’s about who you miss at 2pm in the afternoon when you’re busy. not 2am in the morning when you’re longly
มันสำคัญตรงใครที่คุณคิดถึงตอนบ่ายสอง ตอนที่คุณไม่มีเวลา, ไม่ใช่คนที่คุณคิดถึงตอนตีสอง ตอนที่รู้สึกเหงา

Distance sometimes lets you know who’s worth keeping and who’s worth letting go.
ความห่างไกลบางครั้งทำให้คุณรู้ว่าใครมีค่าให้รักษาและใครที่ควรปล่อยไป

I care not for a man’s religion whose dog and cat are not the better for it.
ผมไม่สนใจศาสนาของมนุษย์ซึ่งหมากับแมวไม่ได้รับประโยชน์อะไรจากมัน

Give the ones you love wings to fly, roots to come back and reasons to stay.
แด่คนที่คุณรัก จงมอบปีกเพื่อโบยบิน, รากเง้าเพื่อกลับมาและเหตุผลเพื่อไม่จากไป

Falling down is how we grow
Staying down is how we die
ความล้มเหลวคือวิถีที่เราจะเติบโต
อยู่กับความล้มเหลวคือวิถีที่เราจะตาย

Be a loner. That gives you time to wonder, to search for the truth. Have holy curiosity. Make your life worth living.”
อยู่ลำพัง ให้เวลากับตัวเองกับความไคร่รู้, ตามหาความจริง, มีความยากรู้อยากเห็นที่จริงจัง ทำชีวิตให้มีค่าที่มีชีวิต

At sunrise everything is luminous but not clear. It is those we live with and love and should know who elude us.
You can love completely without complete understanding.
ตอนพระอาทิตย์ขึ้นทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเรืองแสงแต่ก็ไม่ชัดเจน กับคนที่เราอยู่ด้วย, กับคนรัก เราควรรู้ว่าใครที่จะทำให้เราเจ็บ
คุณสามารถรักได้อย่างสัมบูรณ์โดยที่ไม่เข้าใจมันอย่างถ่องแท้

The secret to living well and longer is: eat half, walk double, laugh triple, and love without measure.
ความลับของการมีชีวิตที่ดีและมีอายุยืนยาว คือ :
กินแค่ครึ่ง, เดินสองเท่า, หัวเราะสามเท่า, และรักโดยไม่ต้องวัด

One of the greatest tragedies in life is to lose your own sense of self and accept the version of you that is expected by everyone else.
โศกนาฏกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของคนๆ หนึ่งคือการสูญเสียความรู้สึกเป็นตัวเองของตนเองไปและยอมรับอีกเวอร์ชั้นหนึ่งของตัวเองที่ถูกคาดหวังโดยผู้อื่น

The real drive to understand the self, though, comes not from the need to develop treatments, but from a more deep-seated urge that we all share: the desire to understand ourselves. Once self-awareness emerged through evolution, it was inevitable that an organism would ask, ― Who am I? Across vast stretches of inhospitable space and immeasurable time, there suddenly emerged a person called Me or I. Where does this person come from? Why here? Why now? You, who are made of star-dust, are now standing on a cliff, gazing at the starlit sky pondering your own origins and your place in the cosmos.
พลังที่แท้จริงที่ทำให้พวกเราต้องการรู้จักตัวเอง,ความคิด, ไม่ได้มาจากความจำเป็นในการพัฒนาวิธีรักษาโรค, แต่มาจากความต้องลึกลงไปภายในซึ่งพวกเราทุกคนล้วนมี : ความปรารถนาที่จะเข้าใจตัวของพวกเราเอง ซึ่งความรู้สึกว่ามีตัวต้นนี้มันเกิดขึ้นมาตลอดวิวัฒนาการ, จนมันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่สิ่งมีชีวิตนี้จะตั้งคำถามว่า, ―ฉันเป็นใคร ? ท่ามกลางจักรวาลที่เวิ้งว้างและเวลาอนันต์, อยู่ๆ มันก็เกิดคนๆ หนึ่งขึ้นมาแล้วเรียกตัวเองว่า “เรา” หรือ “ฉัน”. คนๆ นี้มาจากไหน ? มาอยู่ตรงนี้ทำไม ? ทำไมต้องเป็นเวลานี้ ? คุณนะถูกสร้างมาจากฝุ่นของดวงดาว, และตอนนี้ก็กำลังยืนอยู่ริมหน้าผา, จ้องมองไปที่ท้องฟ้าที่ดาวระยิบ แล้วกำลังงงงวยกับต้นกำเนิดของตัวเองและหาที่ยืนของตัวเองในจักรวาล