Being unwanted, unloved, uncared for, forgotten by everybody, I think that is a much greater hunger, a much greater poverty than the person who has nothing to eat
มีชีวิตที่ไม่มีคนต้องการ ไม่่มีคนรัก ไม่มีคนต้องห่วงใย และถูกลืมจากสังคม .. ฉันคิดว่ามันเป็นความกระหายที่ยิ่งใหญ่ ยิ่งไปกว่าความยากจนถึงที่สุด ยิ่งกว่าคนที่ไม่มีอะไรจะกิน