Perhaps I write for no one. Perhaps for the same person children are writing for when they scrawl their names in the snow.
บางที่ฉันอาจไม่ได้เขียนเพื่อให้ใครอ่าน, บางทีคนที่อ่านนั้นบอาจจะเป็นคนเดียวกันกับคนที่อ่านชื่อของเด็กๆ ที่เขียนทิ้งไว้บนพื้นหิมะ
In the spring, at the end of the day, you should smell like dirt.
ในฤดูใบไม้ร่วง, เมื่อวันหนึ่งกำลังจะหมดลง, คุณควรจะรับกลิ่นอายของพื้นดิน
I would like to be the air that inhabits you for a moment only. I would like to be that unnoticed and that necessary.
ฉันปรารถนาที่จะเป็นอากาศที่คุณสูดเข้าไปแค่ชั่วครู่, ฉันปรารถนาที่จะไม่ถูกสังเกตุและนั้นมีความหมาย
Another belief of mine: that everyone else my age is an adult, whereas I am merely in disguise.
ความเชื่อหนึ่งของฉันคือ : ทุกๆ คนรุ่นราวคราวเดียวกับฉันนี้เรียกว่าผู้ใหญ่ , ทว่าตัวฉันเองนี้แหละที่แตกต่าง
เบนจามิน ลิเบต (Benjamin Libitsky) นักวิทยาศาสตร์รุ่นบุกเบิกเกี่ยวกับสมองและจิต , ผุ้เขียน Mind Time ลิเบต เกิดเมื่อวันที่ 12 เมษายน 1916 ในชิคาโก, อิลลินอยส์ (Chicago, US) ครอบครัวของเขาเป็นชาวยิวที่อพยพออกมาจากยูเครน ปู่ของเขาเดิมอาศัยอยู่ในเมืองบรูซิลอฟ (Brusilov) ห่างออกมาจากกรุงเคียฟไม่มากนัก ปู่ของเขาชื่อแฮรี่ (Harry Libitsky) ย้ายมาอยู่ในชิคาโก้ตั้งแต่ปี …
อิกอร์ สตราวินสกี้ (Игорь Фёдорович Стравинский) นักประพันธ์ดนตรี สตราวินสกี้ เกิดเมื่อวันที่ 17 มิถุนายน 1882 ในเมืองโอเรียนบวม (Orianienbaum), ชานกรุงเซนต์ปีเตอร์เบิร์ก เมืองหลวงของรัสเซียในขณะนั้น พ่อของเขาชื่อฟีโอดอร์ (Fyodor Stravinsky) เป็นนักร้องอยู่ที่โรงละครมาริอินสกี (Mariinsky Theatre) และแม่ชื่อว่าแอนนา (Anna Kholodovsky) สตราวินสกี้ …
อาร์มิน ที. เว็กเนอร์ (Armin Theophil Wegner) ผู้บันทึกภาพการฆ่าล้างเผ่าพันธ์ชาวอาร์เมเนีย (Armenian Genocide) เว็กเนอร์ เกิดเมื่อวันที่ 16 ตุลาคม 1886 ในเมืองเอลเบอร์เฟล์ด (Elberfeld, Rhineland, Germany) ประเทศเยอรมัน เขาจบปริญญาเอกทางด้านกฏหมาย หลังเรียนหนังสือจบเขาเริ่มออกเดินทางพจญภัยไปยังประเทศต่างๆ ทั่วยุโรป, อัฟริกาและเอเชียตะวันตก 1914 เมื่อเกิดสงครามโลก …
But because human being tend to focus on short-term benefits and our own immediate needs, such tragedies of the commons occur frequently .
เพราะว่ามนุษย์มีแนวโน้มที่คว้าผลประโยชน์ระยะสั้นและความต้องการปัจจุบัน, โศกนาฏกรรมเช่นนี้เกิดขึ้นอยู่เป็นนิจ
The danger of expecting nothing is that, in the end, it might be all we’ll get.
อันตรายของการไม่คาดหวังสิ่งใดเลย นั่นคือ, ในตอนสุดท้าย, มันอาจกลายเป็นทั้งหมดที่เราได้รับ
But suppose we are nothing more than the sum of our first, naive, random behaviors. What then?
ถ้าพวกเราไม่ใช่ผลรวมของ การลองทำสิ่งใหม่ๆ, ความไร้เดียงสา, พฤติกรรมที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ แล้วจะเป็นอะไรหล่ะ?
